با ظهور هوش مصنوعی، بازتعریف ارزش‌ها وارد مرحله‌ای جدید شده است؛ الگوریتم‌ها، حتی با دقت و توان محاسباتی بالا، نمی‌توانند ارزش‌های انسانی و اخلاقی را در تصمیم‌گیری لحاظ کنند. تکیه‌ی صرف بر الگوریتم‌ها، می‌تواند به بازتولید نابرابری‌ها منجر شود و

دایی‌جان ناپلئون نه صرفاً شخصیتی طنزآمیز، بلکه استعاره‌ای از روح بیمار تاریخی ماست. او در ذهن هر ایرانی نشسته است، پشت میز بانک، پشت کانتر فروش، یا پشت میز وزارتخانه. هرکجا که تصمیم اقتصادی گرفته می‌شود، سایه‌ی شک و بدگمانی

در عصری که هوش مصنوعی به هر گوشه‌ی زندگی انسانی رخنه کرده است، دیگر نمی‌توان آن را صرفاً یک ابزار پیشرفته نامید. حضور فعال هوش مصنوعی، آن را از یک ابزار صرف به یک «دیگریِ فناورانه» تبدیل می‌کند؛ موجودیتی که

زنان در قلب تحولات اتوماسیون صنعتی حضور داشته‌اند. آنان بنیان‌گذاران برنامه‌نویسی، نظریه‌های کنترلی و طراحی تراشه‌ها بوده‌اند و اکنون در قرن بیست‌ویکم، زنان نه‌تنها پژوهشگر بلکه مدیران پروژه‌های کلان اتوماسیون در سطح جهانی هستند. این مقاله با نگاهی تاریخی و

در جغرافیایی که قانون باید داور منصف رقابت باشد اما به ابزار تخصیص امتیاز بدل می‌شود، «موفقیت» و «تحرک اجتماعی» نه از مسیر نوآوری که از کانال نزدیکی به قدرت می‌گذرد. در جغرافیایی که قانون باید داور منصف رقابت باشد

مجموعه‌ی تاسیان که با توجه‌ به‌ زمان داستان خود مورد توجه قرار گرفته، تمام شد ولی داستان سوختن امیدهایی که در ایران بود و هنوز هم هست، ادامه دارد. مجموعه‌ی تاسیان که با توجه‌ به‌ زمان داستان خود مورد توجه

این نوشتار ضمن اشاره‌ی کوتاهی به آنچه طی دو دهه‌ی اخیر بر دریاچه ارومیه گذشت به تشریح برخی دلایل ناکامی احیای این دریاچه می‌پردازد. در شرایطی که میهن عزیزتر از جانمان «ایران» با تهدیدات جدی در حوزه‌ی محیط‌زیست، آب و

سلامتی تاجی است بر سر انسان‌ها که فقط بیماران آن را می‌بینند، و اتوماسیون، تاجی است بر سر صنایع که فقط پس از فاجعه، ارزشش درک می‌شود. چرا اتوماسیون در ایران مهجور مانده؟ شاید چون دیده نمی‌شود. در این نوشتار

صنعت نفت و گاز، فراتر از اعداد و ارقام و پیشرفت‌های فنی صرف ، پیوندی ناگسستنی با زندگی روزمره‌ی مردم، بافت اجتماعی و سرنوشت محیط زیست دارد. از این رو ضمن توجه به نقش اقتصادی این نمایشگاه، ضروری است این